powstał w Warszawie w 1973 r. Jego założycielem i kierownikiem artystycznym był Wojciech Krukowski. Od samego początku swej aktywności Akademia Ruchu jest znana jako "teatr zachowań" i narracji wizualnej. Akademia Ruchu jest grupą twórczą działającą na pograniczu różnych dyscyplin - teatru, sztuk wizualnych, sztuki performance i filmu. Cechy wspólne w procesie twórczym Akademii Ruchu to: ruch, przestrzeń i przesłanie społeczne. Związane z tym jest przekonanie, że radykalizm artystyczny i przesłanie społeczne nie muszą się wykluczać.

Prace Akademii Ruchu w otwartej przestrzeni miasta, mające od 1974 roku charakter regularnej, ciągłej aktywności [ponad 600 spektakli, zdarzeń i akcji ulicznych] są pierwszym w kraju przykładem tak systematycznych działań grupy twórczej - poza oficjalną sferą kultu sztuki - w przestrzeni "nieartystycznej"; na ulicach, w domach mieszkalnych i strefach przemysłowych. Z kolei elementy codzienności przenoszone w praktyce Akademii Ruchu w "świętą" przestrzeń sztuki [na scenę, do galerii] wzbogaciły jej wizję antropologiczną, nie ujmując niczego estetycznej.
Akademia Ruchu prezentowała swoje prace w prawie wszystkich krajach Europy, a także w obu Amerykach i Japonii, w ramach tournees i znaczących festiwali teatralnych [m.in. Światowe Festiwale Teatru w Caracas i Nancy, Festiwale Kaaitheater w Brukseli, Międzynarodowy Festiwal Teatralny w Chicago, Festiwal LIVE Art w Glasgow]. A.R. realizowała swoje prace również w wielu galeriach i miejscach prezentacji sztuk wizualnych [m.in. DOCUMENTA 8 w Kassel, Institute of Contemporary Arts ICA w Londynie, Museum for Contemporary Arts PS1 w Nowym Jorku, Museum of Modern Arts w Jokohamie].

Pozostajemy grupą póki łączy nas poczucie wartości zbiorowego poszukiwania. Oczekujemy też większej intensywności spotkań z tą "poszukującą" częścią naszego środowiska. Odnosimy się do niej z największym respektem.

Porozumienie nawiązuje się głównie wobec wspólnoty dziedzictwa w kulturze. Spektakl zwykle jest sumą
(i kontekstem)określonego etapu doświadczeń grupy. Jest zwykle jej wyważoną manifestacją życia, ale i wobec rzeczywistości sztuki. Jest jej kolejnym znaczącym i odpowiedzialnym wyzwaniem.

Może być odbiciem chwili, wynikiem bezpośredniej reakcji na bodziec. Winna ulegać przekształceniom wobec czasu, przestrzeni i okoliczności społecznych. Być żyjącą, zmienną wypadkową aktywności grupy. Ulica jest polem wspólnego doświadczenia społecznego, naturalnym jest więc wytyczenie punktu spotkań wobec tego, co społeczne. Język akcji ulicznej winien zawierać, przy całej wielowarstwowości przekazu, podstawowe znaki czytelne dla każdego. Winniśmy być tak czytelni dla ulicy, jak on jest czytelna dla nas.



Nadzwyczajności życia poprzez uzwyczajnienie (unaturalnienie) teatru. Obustronność doznania i wymiany: to co jest nowe dla nas, winno być nowe (inaczej) dla pozostałych partnerów spotkania. Dążymy do odnowienia świadomości sztuki poprzez odnowienie świadomości życia. Ale to nie ma związku z użyciem techniki. To jest wyjście poza technikę - bliżej natury kontaktu.